۱۸۰ دقیقه با ستارگان ووشوی جهان

 ووشو یکی از رشته های پر افتخار ایران است که روند مدال آوری خوبی در بازیهای آسیایی و مسابقات جهانی داشته است. به نظر می رسد این رشته هنوز هم آنچنان که باید در کشور توسعه پیدا نکرده است و می تواند بیش از پیش موفق باشد.

ایسنا میزبان حسین اوجاقی سرمربی تیم ملی ساندا و  حمیدرضا قلی پور پرافتخارترین ووشوکار ایران بود. هر دوی آنها سقف آرزوی ووشو را رسیدن به چین می دانند و می‌گویند اگر به این رشته توجه شود و بودجه کافی به فدراسیون تزریق شود این اتفاق خواهد افتاد.

گفتگوی ایسنا با دو تن از بهترین های ووشوی جهان را در ادامه می خوانید.

با وجود رشته های رزمی متعدد، چطور شد به سمت ووشو آمدید؟

اوجاقی: اول خاطره ای از قلی‌پور بگویم. من چند سال پیش مربی یک از ورزشکاران در کیک بوکس بودم که در یک مبارزه کوچ اورا بر عهده داشتم و شاگردم باخت. سال ها گذشت و پس از چند سال حمید قلی پور گفت “من بودم که حریف شاگرد شما بودم و او را شکست دادم.” حمیدی که در ذهن من بود پسر بچه بود اما به یکباره دیدم بزرگ شده است.

اما در مورد حضورم در ووشو باید بگویم که من هم از سال ۶۶ ورزش های رزمی را شروع کردم. دوست پدرم مربی کاراته بود و از این طریق رزمی را با کاراته شروع کردم. البته خود پدرم کشتی گیر بودند. من از سال ۷۱ کنار مرحوم فریدون مالکی کار کردم و به سمت رشته های رینگی رفتم. از سال ۷۵ در اولین دوره مسابقات رسمی ووشو شرکت کردم که اول شدم و بعد در انتخابی تیم ملی نیز اول شدم. در اولین اعزام تیم ملی ووشو در سال ۹۷ حضور داشتم و به مدال طلای جهان رسیدم و از آن موقع تا به حال در ووشو بوده ام.

من از ابتدا به رزمی خیلی علاقمند بودم و جزو شاگردان ارشد مالکی بودم. یک خاطره از آن موقع را برایتان تعریف می‌کنم. پارک ملت در آن زمان پاتوق بعضی از کاراته کاها و رزمی‌کارها شده بود. من یکی دو باری برای تماشا به پارک رفتم. در حال برگشت بودم که یکی از همان رزمی کارها کنار من در تاکسی نشست. متوجه شد که من رزمی کار می کنم. به من گفت فریدون مالکی را می‌شناسی و با آب و تاب تعریف کرد که مالکی فرانکی را در رینگ زده است! با خود گفتم فرانکی بازیگر است چه ربطی به مالکی دارد. بعد در ادامه گفت حسین اوجاقی را می‌شناسی من هم گفتم خیر! خواستم ببینم چه می گوید. گفت اوجاقی بچه خاوران است( در حالی که من در شهرری زندگی می کردم) و با ساق پایش درخت می‌شکند! اما من چنین کاری را نکرده بودم و با ساق پا درخت نمی انداختنم(با خنده). برایم جالب بود چنین چیزی را تعریف کرد و اصلا به او نگفتم که من همان حسین اوجاقی هستم که او  درباره‌اش داستان تعریف می‌کند.

قلی پور: ووشو تا سال ۸۴ رده های سنی نداشت. من از ۹ سالگی ورزش می کنم و اولین مربی من دایی ام بوده است. باشگاه رزمی کرج در ساندا فعال بود و ملی پوشان زیادی را به ساندا داد. چون رده‌های سنی در ووشو نبود من در رشته های رینگی فعالیت می کردم.

من در رقابت های جوانان در رشته بوکس شرکت کردم. در یکی از مسابقات بوکس چون همزمان با مسابقه ووشو بود و می خواستم در آن رقابت هم شرکت کنم خودم از قصد به رقیب باختم در حالی که راند اول را جلو بودم تا به اتوبوس تیم برای رفتن به مسابقات ووشو برسم. من عاشق مسابقه دادن بودم. در رشته های تکواندو، کشتی و بوکس مسابقه دادم اما در نهایت ووشو انتخاب اولم شد. یکی از دلایلی که باعث می شود خیلی راحت مبارزه کنم این است که زیاد در مسابقه شرکت کردم. عاشق مسابقه دادن هستم. من خیلی راحت مبارزه می کنم و حریفانم هم می‌گویند خیلی با آرامش مبارزه می‌کنی. من در بسکتبال هم حضور داشته ام. اما این رشته ها با روحیات من سازگار نیست.(باخنده)

ایسنا: شما در گذشته از رشته های دیگر به ووشو آمده اید، حالا نیز با این کار ورزشکار موفق می شود؟

اوجاقی: در حال حاضر ورزشکاری که از رشته دیگر بیاید نمی تواند موفق باشد. ورزشکار باید تخصصی ووشو را پیگیری کند. حالا ووشو سازماندهی شده است. کسانی می توانند موفق باشند که در جوانان حضور داشته اند.

ایسنا: شیرین ترین بردی که داشتید چه مبارزه ای بوده است؟

قلی پور: نیمه نهایی بازیهای آسیایی گوانگژو بود که حریف چینی را شکست دادم. در آن سال شرایط خاصی داشتم. برای حضور در رقابت ها مجبور بودم ۱۷ کیلو کم کنم. در مسابقات کتفم در رفت. اوضاع  بدنی و روحی مساعدی نداشتم. حریف چینی برای شهر گوانگژو بود و جو سنگینی بر سالن حاکم بود. یکی از بهترین ساندکاران چینی بود که در بازیهای آسیایی شرکت می کرد از طرفی داوری نیز به نفع کشور میزبان بود اما هر طور که بود بردم و آن پیروزی خیلی به من چسبید. بعد از بازیها ۱۲ ساندویچ خوردم و گشنگی طولانی مدت را جبران کردم(باخنده)
ایسنا: از جام جهانی بگویید چه شد که بدون اردو در این رقابت ها حاضر شدید. البته تیم عنوان نایب قهرمانی خود را تکرار کرد.

قلی پور: من در قهرمانی آسیا حاضر نبودم. تیمی که در رقابت های جام جهانی حاضر شد بسیار با تجربه بود و همگی ما سال هاست که در رقابت های جهانی حضور داشته ایم و می دانیم که چطور تمرین کنیم. از طرفی فدراسیون منظم پیگیر تمرینات ما بود و آقای اوجاقی تقریبا هر روز با بازیکنان در ارتباط بود. من به موقع وزن کم کردم و بدنم تحلیل نرفت. نزدیک به بیست کیلو کم کردم. این دوره برای مسابقه دادن انگیزه زیادی داشتم و بسیار هم آماده بودم. شرایط جدید تر بود و مسابقات حرفه ای و بدون تجهیزات(کلاه و محافظ) برگزار شد. از لحاظ روحی  و روانی خیلی آماده بودم و نتیجه خوبی هم گرفتم.

اوجاقی: به نظرم امیر فضلی و عرفان آهنگریان هم می توانستند طلایی بشوند. هر دو آنها در راند یک پیروز بودند. ما می توانستیم  پیروز باشیم اما در راندهای بعد بدن ورزشکاران ما تحلیل رفت. اگر می توانستیم اردوهای خوب تشکیل دهیم و بازیکنان ما آماده بودند قطعا چینی ها را در دو وزن شکست می دادیم. جعفر شیرزاد به دلیل حضور در وزن بالاتر نتوانست در جام جهانی حضور پیدا کند. اما خوشبختانه توانستیم فدراسیون جهانی را راضی کنیم و آهنگریان را به عنوان جایگزین اعزام کنیم. به حدی عملکرد ایران در جام جهانی خوب بود که بسیاری از تیم ها پیشنهاد دادند که اردوی مشترک داشته باشیم. یکی از نکات خوب رقابت ها، عدم وزن کشی هر روزه بود. تنها یک بار ورزشکاران وزن کشی کردند زیرا برای کسانی که زیاد وزن کم کردند مثل قلی پور کار سخت می‌شد.

ایسنا: برگزاری رقابت ها بدون کلاه و تجهیزات چه کمکی به این رشته می کند؟

اوجاقی: زمانی رشته‌هایی مثل کیک بوکسینگ و موی تای… آمدند و علایق مردم به سمت ورزش های رینگی رفت. چینی ها این اتفاق را دیدند و رشته سانشو(ساندا فعلی) را از کونگ فو به ووشو اضافه کردند. البته این رشته در ابتدا وسایل ایمنی بیشتری داشت. چینی ها می خواستند مخاطب خود را داشته باشند که هم عرض رشته های رزمی علاقمند جذب کنند. حالا نیز دنیا به سمت مسابقاتی مثل MMA  می رود. فدراسیونی مثل بوکس برای مسابقات رسمی خود کلاه را برداشت و حالا جوری شده که جوانان علاقمند اینگونه رشته ها هستند. ووشو هم برای اینکه علاقمندان خود را جذب کند برای جام جهانی که پخش تلوزیونی خوب دارد کلاه را برداشت و برای اولین بار این اتفاق افتاد. سال ۲۰۰۶ هم برای اولین بار در جام جهانی ساق بند برداشته شد.

قلی‌پور: واقعیت این است که ما بدون وسیله تمرین می کنیم و به این نوع تمرین کردن عادت داریم. من  و بقیه هم‌تیمی‌ها از این که کلاه ها برداشته شده بود راضی بودیم. کلاه یا هوگو جلوی بسیاری از حرکات را می‌گیرد و باعث می شود که دامنه حرکت کم شود. به نظرم امسال یکی از عوامل جذاب شدن رقابت ها برداشتن کلاه بود و من موافقم در هیچ مسابقه ای نباشد. برای اینکه ووشو جذاب تر باشد و به المپیک نزدیک شود اینچنین کارها نیاز است. کار قشنگی بود که امسال فدراسیون جهانی انجام داد. اصلا همین که چهره ورزشکار با کلاه به درستی دیده نمی شود از جذابیت می کاهد.

ایسنا: در برخی اوزان خصوصا در سبک وزن ها مدال آوری ایران کمتر است و بیشتر مدال های ما در اوزان بالاتر کسب شده، دلیل این اتفاق چیست؟

اوجاقی: در اعزام نفرات محدودیت داریم و هر کشور مجاز به حضور با تعداد ورزشکار محدود است، مثلا کشورهایی مثل ویتنام و کره اصلا در سنگین وزن نماینده نمی آورند. در چین نیز تعداد نفراتی که در سبک وزن ها ووشو کار می کنند خیلی بیشتر است. قدرت شرقی ها در سبک وزن بیشتر است. البته ما برای اینکه در اوزان بالاتر بهتر می‌توانیم مدال بگیریم بیشتر تمایل به اعزام در اوزان بالاتر داشتیم.

البته برای اینکه نگاهی به بازیهای آسیایی داشته باشیم دو شاخصه را دنبال می کنیم. یکی اینکه به جوان تر ها میدان دهیم و دیگر اینکه به سبک وزن ها بیشتر توجه کنیم. مسابقات یونیورسیاد نیز برگزار خواهد شد که مسابقات در وزن های بالا برگزار نمی شود و یا در بازیهای آسیایی مسابقات در اوزان پایین تر است. البته سرمایه گذاری روی سبک وزن ها و جوان تر ها در رقابت های جهانی صدق نمی کند و هر کس که بتواند مدال آور باشد اعزامش می کنیم. اولویت در مسابقات جهانی با مدال آور هاست.

به نظرم بازیکنانی مثل قلی پور، سیفی و فضلی در وسط های راه هستند و برای ماندن در دنیای قهرمانی وقت زیادی دارند. اما نیاز است که به جوان ها هم میدان دهیم و به دنبال جایگزین های خوب هستیم. برای مسابقات قهرمانی آسیا نیز جوان ها را اعزام کردیم که میدان دیده شوند و پشتوانه هایی برای آینده ووشو شوند. باید امثال قلی پور را حفظ کنیم و در کنار اینها تیم جوان را داشته باشیم.

ایسنا: عملکرد فدراسیون ووشو با مدیریت علی نژاد را چطور می بینید؟

قلی پور: من قبل از دکتر علی نژاد نیز با رییس دیگری کار کرده ام. بعد از ورود آقای علی نژاد شرایط خیلی بهبود پیدا کرد. ووشو از لحاظ روانی دچار آرامش شد. علی نژاد به لحاظ مالی نیز شرایط را خیلی بهتر کرد. بسیاری از مواقع بوده که هزینه اعزام تامین نبوده اما ما از این مسائل آگاه نبودیم. ما در هر شرایطی با آرامش تمرین می کنیم. شاید علی نژاد از بودن در ووشو خسته باشد و شایعه هایی مبنی بر این هم بود که از ووشو کنار خواهد رفت، ولی بچه ها همگی ناراحت بودند که چرا علی نژاد می رود. حضور دکتر در ووشو باعث بهبود هر روزه ووشو شده و هر روز پیشرفت داریم. من به عنوان ورزشکار می گویم که وی می‌تواند هنوز هم به ووشو کمک کند.

اوجاقی: علی نژاد یک رییس جوان است و این فکر خوب و انرژی اش به ووشو کمک می کند. او قبل از ریاست، پزشک بوده و آدم توانمندی است. من بیست سال است درگیر تیم های ملی ووشو هستم. پانزده سال به عنوان ورزشکار و پنج سال به عنوان مربی فعالیت کردم. نه اینکه چون رییس ووشو است و بخواهم از او تعریف کنم، بلکه اگر حقیقت را نگویم از انصاف به دور است. موفقیت های امروز ووشو مدیون فعالیت های علی نژاد است. اگر بخواهیم سه نفر را در فدراسیون جهانی تاثیر گذار بدانیم قطعا یکی از آنها علی نژاد است.

ایسنا: بحث ثبات مدیریتی را در ووشو چقدر تاثیر گذار می‌بینید؟

اوجاقی: ثبات مدیریتی یکی از مولفه های پیشرفت ووشو است. یک سری برنامه وجود دارد که هر مدیر نیاز به زمان دارد تا بتواند برنامه ها را عملی کند. ثبات مدیریتی باعث می شود, مدیرانی که کرسی بین المللی می گیرند از کرسی بین المللی به نحو احسن استفاده کنند. از زاویه های مختلف که نگاه کنیم ثبات مدیریتی باعث پیشرفت ووشو شده است. مدیریت به عنوان راس هرم ووشو از بالا به پایین برنامه ها را دیکته کرده است. علی نژاد زمانی که آمد برنامه ای چهار ساله داشت و تیمی آمد و برنامه استراتژی را تدوین کرد . ووشو اگر راه درستی را پیش گرفته به دلیل این است که یک کار علمی انجام شده قبلا تا حدودی موفق بودیم اما برنامه استراتژیک باعث شد نقاط ضعف و قدرت، تهدید ها و فرصت ها را بیابیم. قبل از این ما در بخش مردان مدال آور بودیم اما برنامه ها باعث شد به طور مثال روی ووشو بانوان بیشتر کار کنیم. اگر امروز نایب قهرمان ساندا می شویم برنامه ریزی قبلی بوده است.

وقتی نتیجه می گیریم این نشان می دهد برنامه ریزی درستی انجام شده است. نزدیک به ۹۵ درصد اعضای ووشو زیر چتر جامعه ووشو فعالیت می‌کنند. جوی با ورود علی نژاد بوجود آمد و باعث دلگرمی در ووشو شد. همه پیش از آن متفرق شده بودند اما باز همگی جمع شدند و موج خوبی به راه افتاد. قطار ووشو در حال پیشرفت است و تمام کسانی که می خواهند به ووشو کمک کنند در این قطار حضور دارند. در هر جامعه ای که اتحاد وجود داشته باشد موفقیت را به همراه دارد. در بحث فنی هم همینطور است. سیستم فنی را در ایران به صورت بومی کرده ایم.

ایسنا: تیم یونورسیاد چطور است، برای اولین بار در این رقابت ها مسابقات ووشو برگزار می شود و می تواند به مدال آوری ایران کمک کند.

اوجاقی: وقتی من ابلاغ گرفتم، فدراسیون ووشو با فدراسیون ورزش های دانشگاهی تفاهم نامه ای امضا کرد. بعد ما به هیات های استانی آیین نامه ها را ارسال کردیم و مسئولان فدراسیون ورزش های دانشگاهی نیز این آیین نامه را برای هیات ها ارسال کردند. تیم ملی ووشو دانشجویان با برنامه ریزی تشکیل خواهد شد. مسابقات انتخابی آن اواخر آذر برگزار خواهد شد و دو ماه اردو خواهیم داشت. در مجموع زنان و مردان،  رقابتها در شش وزن برگزار خواهد شد که هرتیم مجاز است چهار نماینده بیاورد. انتخابی می گذاریم و بهترین ها را اعزام می کنیم. در جام جهانی با چینی ها که ارتباط برقرار کردیم متوجه شدیم ورزش دانشگاهی زیر نظر انجمن ووشو نیست. باید برای بهترین نتیجه به یونیورسیاد برویم.

ایسنا: ووشو رشته ای است که نیاز دارد در بُعد بین المللی بیشتر دیده شود و گسترش بیشتری پیدا کند، چه فعالیت هایی در این راستا انجام شده است؟

اوجاقی: در رقابت های قهرمانی آسیا نزدیک به ۲۵ تیم حضور دارند، در حالیکه در اروپا این مسابقات با حضور ۴۰ کشور برگزار شده است. این نشان دهنده کمیت بالای اروپا در ووشو است. کمیت در ووشو جهان بسیار خوب است. در رقابتهای جهانی به طور متوسط ۹۰ کشور حضور دارند. بعد کیفی در اروپا پایین تر از آسیاست. برای ورود به المپیک شرایط خیلی متفاوت است و عوامل زیادی تاثیر گذار است. مسئولان ووشو تمام تلاششان را می کنند به المپیک راه پیدا کنند و خوشبختانه پله اول رد شده است. اما برای انتخاب نهایی کار پیچیده است. رییس فدراسیون جهانی نایب رییس IOC است و قدرت زیادی دارد و مورد حمایت دولت چین است. مدال های المپیک محدود است و باید رشته هایی حذف بشوند و یا برخی رشته‌ها محدود شوند تا رشته ی جدیدی به المپیک ورود کند. در کل ووشو به استاندارد های لازم برای ورود به المپیک رسیده است.

ایسنا: امتیاز دهی پنهان ووشو چقدر در این راه لطمه می زند؟

اوجاقی: من شش سال پیش عضو کمیته ورزشکاران شدم، البته بیشتر اعضا تالو کار هستند. من و نماینده آفریقا سانداکار بودیم. پیشنهادات ما در کمیته ورزشکاران، در جلسه هیات رییسه بررسی می شود. من همیشه روی امتیاز پنهان تاکید کردم و حالا دو دوره است که ما در سالن مسابقات امتیازات را می بینیم اما در پخش تلوزیونی امتیازات نمایش داده نمی‌شود و تنها امتیاز راند مشخص می شود.

ایسنا: فکر می کنید ساندا به المپیک اضافه شود؟

اوجاقی: اگر هم ووشو به المپیک ورود کند در رشته تالو خواهد بود. زیرا رشته های مبارزه ای زیاد در المپیک داریم. اگر هم ساندا در المپیک باشد، مثل بازیهای آسیایی در تعداد اوزان محدود خواهد بود.

ایسنا: در بازیهای آسیایی انتظار بیشتری از ووشو بود، برای آسیایی اندونزی چه برنامه ای دارید؟ آیا همان یک طلا برای ووشو کافیست؟

اوجاقی: اگر بخواهیم در بازیهای آسیایی اندونزی بهتر نتیجه بگیریم باید امکانات فراهم باشد و بودجه خوب نیاز دارد. در اینچئون در دو وزن می‌شد طلا بگیریم. در وزن ۷۵ کیلو گرم باید طلا می‌گرفتیم. نفر اول و دوم تیم آسیب دیدند. نفر سوم که اعزام شد یک نقره گرفت. در اصل نسبت به بازیهای آسیایی گوانگژو تنها یک مدال طلای ما نقره شد. به نظرم ورزشکاران نباید زود بازنشسته بشوند. کسی مثل قلی پور سرمایه کشور است و باید نهایت استفاده را از آنها کرد.

ایسنا: آقای قلی پور از لیگ کشور های دیگر پیشنهاد دارید؟

قلی پور: یک سری صحبت هایی شده است و اگر مصدومیتم خوب شود احتمالا به چین بروم. پیش از این هم پیشنهاد داشتم که بر اساس سیاست هایی نرفتم. چینی ها در ساندا خیلی سرمایه گذاری کرده اند. بسیاری از سانداکاران قدرتمند آنها در رقابت های جهانی شرکت نمی کنند.

اوجاقی: چین در آسیا رشته های رینگی را گرفته است و هر مبارزه گر خوب به چین می رود. انجمن ووشو چین متولی ورزش های رزمی در چین است. استان های چین مسابقات زیادی برگزار می کنند و تیم های منتخبشان هم به مسابقات جهانی اعزام شوند در مجموع اول می شوند.

ایسنا: وضعیت لیگ های داخلی چطور است؟

اوجاقی: اگر بخواهیم خود را با رشته های توپی قیاس کنیم نمی شود. حق امثال قلی پور که قهرمان جهان هستند این است که از یک فوتبالیست بیشتر بگیرند. در اردوهای ملی حقوق زیادی به ورزشکاران تعلق نمی گیرد. در برخی رشته ها که با هزینه شخصی می روند. باشگاه های قوی در بیشتر رشته ها سرمایه گذاری نمی کنند زیرا پخش زنده ندارد. ووشو رشته جذابی است و مخاطب زیاد دارد. همین پخش زنده باعث جذب سرمایه گذاران می شود. در جام جهانی پخش زنده داشتیم که بینندگان زیادی داشت و با استقبال رو به رو شد. هر هفته فوتبال نشان می دهند و رسانه ها نیز به این رشته اهمیت زیادی قائل هستند. خب اسپانسر هم می خواهد دیده شود. حق قهرمانان ووشو بیش از این حرفاست اما باید به این نگاه کرد که از کجا به کجا رسیده ایم. لیگ در ووشو به آمادگی ورزشکاران خیلی کمک کرده است. باید از رضاییان مدیر باشگاه پارس جنوبی هم تشکر کنیم که سالهاست در لیگ تیم داری کرده اند.

ایسنا: حضور مربی کشتی در اردوها چقدر تاثیر گذار بود؟

قلی پور: رضایی منش کشتی بلد است و مربی با دانشی است اما چیزی فراتر از اوجاقی نمی داند. من خیلی سال پیش کلاس کشتی می رفتم. در یکی از باشگاه ها هر شب یک کشتی گیر می آوردند که من را زمین بزند. چون ما در ووشو یاد می‌گیریم که زمین نخوریم من خیلی سخت زمین می خوردم. حالا نیازی به کلاس کشتی ندارم. من به دلیل اینکه قد بلندی دارم خیلی درگیر نمی شوم.

اوجاقی: 12 جلسه در هفته با شاگردان کار می کنیم و مربی کشتی تنها دو جلسه در هفته کنار تیم بود. در اصل وی مشاور ما برای فنون درگیری بود تا برخی نکات ریز را گوشزد کند. وی مربی تیم ووشو نبود. باید دید که حضور مربی کشتی چقدر بازخورد داشته است. در جلسات فنی حضور مربیان بررسی خواهد شد.

ایسنا: در بخش تالو از مربیان چینی استفاده می کنیم، این نیاز در بخش ساندا وجود دارد؟

اوجاقی: در بخش تالو مربی های زبده از چین آوردیم. در حرکات ساده تالوکاران مشکل داشتند اما در حال برطرف شدن است. برخی مربیان عجول هستند و شاید انتظار دارند نوجوان کارهای خارق العاده در ابتدای راه بکند. اما با حضور مربیان چینی فهمیدیم که نقص وجود دارد و خیلی شرایط بهتر شد. مربیان ایرانی هم خیلی بهتر از قبل شده اند زیرا کلاس های زیادی داشته اند.

برای سال آینده هیچ برنامه ای نریخته ایم. من حتی پیشنهاد دادم رایزنی کنیم تا برای ساندای بزرگسالان هم مربی تراز اول چینی بیاوریم. در تالو و ساندا قطعا به دانش چینی ها نیاز داریم. من حاضرم جایگاه خود را بدهم اما مربی شاخص در کنار تیم باشد.

ایسنا: عملکرد گودرزی وزیر سابق ورزش را چطور ارزیابی می کنید؟ فکر می کنید چالش های پیش روی وزیر جدید، چیست؟

اوجاقی: گودرزی وقتی وارد ورزش کشور شد حداقل کاری که کرد این بود که آرامش را به ورزش آورد و اخلاق را به ورزش ایران دیکته کرد. او در بسیاری از سفر ها حضور نداشت و مثل برخی مدیران از موقعیت خود سوء استفاده نمی کرد. البته به نظرم باید در المپیک حضور پیدا می کرد. اما از نظر اقتصادی گودرزی باید بهتر عمل می کرد و پول کم به ورزش ایران تزریق شد.

سلطانی فر ارتباط خوبی با کابینه دولت دارد و امیدوارم سهم بودجه ورزش با حضور وی بیشتر شود. زیرا شرایط اقتصادی ارتباط مستقیم با موفقیت دارد.

خواسته ای از وزیر برای ووشو دارید؟

اوجاقی: ووشوی ایران نه تنها در ساندا بلکه در تالو نیز استعدادهای زیادی دارد. اگر در محله ها قدم بزنیم چندین باشگاه کشتی داریم. اما چند سالن ووشو در ایران وجود دارد؟ امکانات فراهم شود می‌توانیم به چین برسیم. میانگین بازیهای آسیایی گوانگژو و اینچئون را بگیریم ووشو از نظر مدال آوری در جایگاه چهارم است. اما از نظر بودجه ما رده ی بسیار پایینی داریم. ما درخواست شخصی که نداریم. ووشو جای پیشرفت دارد به شرطی که رسیدگی شود.

قلی پور: مشکل ورزش کشور ما مساله اقتصادی است. ووشو رشته ی مدال آوری است. درست است که این رشته در المپیک نیست اما بازیهای آسیایی دومین رویداد مهم برای ایران است و ووشو در این رقابتها افتخارات زیادی گرفته است. ووشو در بسیاری از استان ها تجهیزات ندارد. خیلی خوب می شود اگر بشود چند مربی چینی را به استان ها بیاوریم تا سطح ووشو کشور را بالا ببریم، با این اتفاق قول می دهم چینی ها را در ساندا بگیریم. ورزشکاران با این همه هزینه دستمزدی ندارند.

ایسنا: آقای اوجاقی شما از جمله ورزشکاران با تحصیلات عالیه هستید، به نظرتان حضور افراد تحصیل کرده در ورزش چقدر به رشد ورزش کشور کمک می کند؟

اوجاقی: واقعا به لحاظ علمی و عملی ورزش نسبت به سال های قبل متفاوت شده است. کسانی که تحصیلات عالیه در ورزش دارند قطعا نگاهی متفاوت دارند و خیلی علمی تر نگاه می کنند. ورزشکار تحصیل کرده دانش زیادی دارد. خیلی ها دیدگاه مدرک گرایی دارند اما تحصیلات تاثیر مستقیم در ورزش دارد. دیدگاه حالای من  با بیست سال پیش خیلی تغییر کرده است. در قدیم من با یک روزنامه مصاحبه کردم و تازه دانشجو شده بوم. سوال پرسیده بود هدفت در ادامه تحصیل چیست؟ گفته بودم که من می خواهم دکترا بگیرم. یا کاری نمی کنم و یا تا آخر پیش می روم که خوشبختانه به این مهم رسیدم.

قلی پور: من از بهمن ماه در مقطع ارشد وارد دانشگاه می شوم. من فکر نکردم که تا کجا تحصیلات را ادامه دهم. مربی و ورزشکار باید علم و دانش داشته باشند زیرا با علم تمرین پیشرفت خیلی بیشتر است. ورزشکار اگر خودش را به مربی می سپرد باید مربی اش از نظر علم ورزش با دانش باشد.

آقای قلی پور به مربی گری در پایان دوران قهرمانی فکر کرده اید؟

قلی پور: اصلا به این مساله فکر نکردم. فعلا می خواهم مبارزه کنم.

اوجاقی: من تا ۲۰۱۰ که مسابقه می دادم تمرکزم روی خودم بود. اما حالا ۵ نفر را به مسابقه می بریم که به اندازه پنج نفر هم استرس دارم و فشار روانی بسیار بالایی بر من حاکم است. فشار روانی و فنی مسابقات، فدراسیون، رسانه ها… برای مربی سخت است. مربی باید خودش روانشناس باشد. دغدغه های مربی زیاد است. دنیای قهرمانی بسیار شیرین است اما مربی گری دنیای سختی دارد.

ایسنا: چند تن از قهرمانان مطرح به سمت سیاست کشیده شدند آیا شما نیز تمایل به این کار دارید؟

اوجاقی: ورزشی ها یک جاهایی خوب عمل کرده اند اما بازتاب خوبی در جامعه نداشته است. مواردی بوده که قهرمانی نزد مردم محبوب بوده اما بعد از ورود به دنیای سیاست مردم نپسندیده اند حتی اگر آن فرد کارش را خوب انجام دهد. من به سیاست وارد نمی‌شوم مگر اینکه روزی بخواهم دیدگاه مردم را نسبت به سیاست ورزشی ها اصلاح کنم.

قلی پور: من احتمال دارد وارد سیاست شوم و علاقه به این کار دارم.

ایسنا: آقای قلی پور زندگی با یک ورزشکار(مهروز ساعی) که دوران حرفه ای ورزش را تجربه کرده چگونه است؟

قلی پور: خداروشکر با کسی ازدواج کردم که شرایط من را به خوبی درک می کند. مسیر زندگی‌مان به سمتی پیش می رود که من بتوانم موفق شوم. همه چیز خوب است. ۹۰ درصد ازدواج های ورزشی موفق نبوده و به نظرم به دو طرف بستگی دارد. یکی از دلایلی که باعث شده زندگی ما با آرامش دنبال می شود این است که از اول درگیر حاشیه نشدیم.

ایسنا: میانه شما با صفحات مجازی چطور است؟

اوجاقی: روحیه من طوری نیست که صفحه مجازی را دوست داشته باشم. عکسی را در صفحه شخصی بگذاریم طرفدار ها تعریف می کنند. برخی آدمها از تعاریف مغرور می شوند. چون هر روز آدم هایی از آن ها تعریف می کنند فکر می کنند بهترین هستند. تنها پسرم عرشیا مرا دنبال کند برایم کافیست!

ایسنا: به عنوان سوال آخر سقف آرزو های ووشو را چه می دانید؟

قلی پور: به آرزوهای شخصی ام در دنیای قهرمانی رسیده ام اما سقفی برای تعداد مدال ها برای خودم قائل نیستم. اگر بدانم روزی نمی توانم در ووشو طلا بگیرم می روم.

برای ووشو نیز گرفتن چین آرزوست. البته این آرزو دور نیست فقط نیاز به توجه مسئولین داریم تا مهد ووشوی جهان را بگیریم. احتیاج به حمایت داریم. المپیکی شدن ووشو نیز خیلی مهم است که امیدوارم این اتفاق رخ دهد.

اوجاقی: من هم حرف های قلی پور را تایید می کنم. یکی از دغدغه های ورزشکاران ما عدم حمایت درست است. مگر چند قهرمان جهان و المپیک داریم. به این قهرمانان باید سالن اختصاص داده شود تا قهرمانان جدیدی پرورش بدهند. ورزشکاران بعد از پایان دوران قهرمانی به بیزینس شخصی خود می رسند.

در پایان نظرتان در مورد این افراد را با یک کلمه یا عبارت کوتاه بگویید.

*حسین اوجاقی

مهدی علی نژاد: دانا

محمود گودرزی: اخلاق

محمدرضا جعفری: دوست خوب

منصور نوروزی: عاشق شغلش

خواهران منصوریان: سرشار از انرژی، زرنگ، کاربلد

حمیرضا قلی پور: پرافتخارترین ووشوکار ایران

*حمیدرضا قلی پور

محسن سیفی: رفیق قدیمی

هادی ساعی: برادر بزرگتر

مهدی علی نژاد: پدر خوب ووشو

مهروز ساعی: تاج سر (با خنده)

حسین اوجاقی: فنی ترین رفیق

گفتگو از خبرنگار ایسنا سمیه حسن‌زاده